اختلال اوتیسم

اختلال اوتیسم

اختلال اوتیسم چیست؟ چه علائمی دارد و چگونه درمان می‌شود؟ اوتیسم که اختلال طیف اوتیسم نیز نامیده میشه یک اختلال عصبی تکوینی با وجود مشکلات جدی در تعاملات اجتماعی و ارتباط کلامی و غیرکلامی است و وجود رفتارهای تکراری و علایق محدود در فرد می باشد.

اوتیسم یک بیماری پیچیده است که شامل مشکلات ارتباطی و رفتاری است . اختلال اوتیسم طیف گسترده ای از علائم و مهارت ها را می تواند درگیر کند.

گاهی اوتیسم یک مشکل کوچک یا یک ناتوانی جزئی است که نیاز به مراقبت تمام وقت در یک مرکز خاص دارد .

این افراد در برقراری ارتباط با مشکل مواجه هستند،انها در درک اینکه دیگران چه فکر می کنند و چه اخساسی دارند مشکل دارند این مورد بیان و ابراز احساسات خود را برای آنان دشوار میکند چه از طریق کلمات یا حرکات بدن و چه از طریق استفاده از حالت های چهره و لمس کردن.

این افراد ممکن است در یادگیری مشکل داشته باشند . مهارت های آنها ممکن است نابرابر رشد کنند .

معمولا قبل از ۳سالگی کودک ظاهر می شوند و برخی افراد نیز از بدو تولد علائمی را نشان می دهند.

علائم رایج اوتیسم

۱_عدم ارتباط چشمی

۲_طیف محدودی از علایق یا علاقه شدید به نوضوعاتی خاص

۳_انجام کاری بارها و بارها

۴_نگاه نکردن یا گوش ندادن به دیگران

۵_عدم تمایل به در آغوش گرفته شدن یا نوازش شدن

شما می توانید جهت اطلاع از این سوال که برای درمان اختلال خواب به چه پزشکی مراجعه کنیم؟ به این صفحه بروید.

ظاهر کودکان اوتیسمی

ظاهر کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً مانند سایر کودکان است و نمی‌توان از طریق ویژگی‌های ظاهری به وجود اوتیسم در آنها پی برد. اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که بیشتر بر نحوه ارتباط و رفتار فرد تأثیر می‌گذارد و نه بر ظاهر فیزیکی.

با این حال، برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای خاصی داشته باشند که ممکن است توجه را جلب کند، از جمله:

عدم ارتباط چشمی: ممکن است معمولاً نگاه مستقیم به چشمان دیگران نداشته باشند.

رفتارهای تکراری: مانند تکان دادن دست‌ها یا چرخاندن بدن.

علاقه به بازی‌های خاص و تکراری: جایگزینی تعامل با دیگران با فعالیت‌های تنها یا تکراری.

نقص در مهارت‌های اجتماعی: ممکن است در برقراری ارتباط با همسالان و بزرگترها با چالش‌هایی مواجه باشند.

علت اوتیسم چیست؟

علت دقیق اوتیسم ناشناخته است، اما شواهد نشان می‌دهند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند.

عوامل ژنتیکی

تحقیقات نشان داده‌اند که افراد دارای سابقه خانوادگی اوتیسم، خود در معرض خطر ابتلا به این اختلال هستند. دانشمندان همچنین تعدادی ژن را شناسایی کرده‌اند که با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط هستند. با این حال، به نظر می‌رسد که هیچ ژنی به تنهایی مسئول ابتلا به اوتیسم نباشد.

عوامل محیطی

عوامل محیطی متعددی نیز ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند. برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که قرار گرفتن در معرض برخی عفونت‌ها یا سموم خاص در دوران بارداری یا اوایل دوران کودکی ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهد. با این حال، شواهد قطعی در این زمینه وجود ندارد.

بیشتر بخوانید:

درمان اختلالات روانشناسی کودک

بهترین روانشناس نوجوان در تهران

برخی از عوامل محیطی که ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهند عبارتند از:

سن بالای مادر در زمان بارداری
دیابت بارداری
قرار گرفتن در معرض برخی داروها در دوران بارداری
زایمان زودرس
کم وزنی هنگام تولد
عفونت‌های خاص در دوران بارداری یا اوایل دوران کودکی
قرار گرفتن در معرض سموم خاص، مانند سرب
مهم است که به خاطر داشته باشید که داشتن یکی از این عوامل خطر به معنای ابتلا به اوتیسم نیست. اکثر کودکانی که در معرض این عوامل قرار می‌گیرند، به اوتیسم مبتلا نمی‌شوند.

اگر به دنبال راه های مدیریت استرس هستید از این صفحه دیدن کنید.

تعامل بین ژن‌ها و محیط

به نظر می‌رسد که اوتیسم ناشی از تعامل بین ژن‌ها و محیط است. به این معنی که برخی افراد ممکن است با استعداد ژنتیکی ابتلا به اوتیسم متولد شوند، اما این اختلال فقط در صورتی بروز می‌کند که آنها در معرض عوامل محیطی خاصی قرار بگیرند.

تحقیقات در مورد علل اوتیسم همچنان ادامه دارد و دانشمندان در حال تلاش برای درک بهتر نقش ژن‌ها و محیط در بروز این اختلال هستند. این امر به توسعه درمان‌های جدید و مؤثرتر برای اوتیسم کمک خواهد کرد.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. با این حال، روش‌های درمانی متعددی می‌توانند به بهبود علائم و ارتقای کیفیت زندگی افراد مبتلا به این اختلال کمک کنند. این روش‌های درمانی شامل رفتار درمانی، گفتاردرمانی و کاردرمانی است.

اگر نگران ابتلای فرزندتان به اوتیسم هستید، مهم است که با یک مشاور یا متخصص اطفال صحبت کنید. دکتر سلامیان می‌تواند فرزندتان را برای اوتیسم ارزیابی کرده و در صورت نیاز، شما را به خدمات و منابع حمایتی مناسب ارجاع دهند.

طول عمر افراد مبتلا به اتیسم چقدر است؟

طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم به عوامل متعددی بستگی دارد و نمی‌توان یک پاسخ قطعی و عمومی برای تمامی افراد ارائه داد. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از عواملی که ممکن است بر طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم تأثیر بگذارند عبارتند از:

1. عوامل پزشکی:

    برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای مشکلات پزشکی یا اختلالات همزمانی (comorbid conditions) مانند صرع، مشکلات قلبی، یا اختلالات روانی باشند که می‌تواند بر طول عمر تأثیر بگذارد.

2. دسترسی به خدمات بهداشتی:

    دسترسی به خدمات بهداشتی و حمایتی مناسب می‌تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی و طول عمر افراد مبتلا به اوتیسم ایفا کند. افراد و خانواده‌هایی که به منابع درمانی و اجتماعی مناسب دسترسی دارند، ممکن است بتوانند به حفظ سلامت بهتر کمک کنند.

3. سطح عملکرد:

    افراد مبتلا به اوتیسم در طیف وسیعی از عملکردها قرار دارند. برخی از افراد می‌توانند به سطح بالایی از استقلال و زندگی موفق دست یابند، در حالی که دیگران ممکن است نیاز به حمایت بیشتری داشته باشند. افرادی که عملکرد بهتری دارند، به‌طور کلی احتمال بیشتری برای داشتن طول عمر بیشتر خواهند داشت.

4. عوامل اجتماعی و محیطی:

    شرایط اجتماعی، مالی و محیطی نیز ممکن است تأثیرگذار باشند. حمایت اجتماعی و وجود شبکه‌های اجتماعی مفید می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند و تأثیر مثبتی بر طول عمر داشته باشد.

5. مزایای مداخلات زودهنگام:

    مداخلات زودهنگام و درمان‌های توانبخشی می‌توانند به بهبود مهارت‌های اجتماعی، تحصیلی و عاطفی افراد مبتلا به اوتیسم کمک کرده و در نتیجه بر کیفیت زندگی و طول عمر آن‌ها تأثیر مثبت بگذارند.

به‌طور کلی، مطالعات نشان می‌دهند که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است طول عمر کمتری نسبت به جمعیت عمومی داشته باشند، به ویژه اگر مشکلات پزشکی همزمان وجود داشته باشد. با این حال، با خدمات بهداشتی مناسب، مداخلات موثر و حمایت‌های اجتماعی، می‌توان به بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر این افراد کمک کرد. در نهایت، توجه به نیازهای فردی و شرایط خاص هر فرد، مهم‌ترین عامل در تعیین طول عمر و کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم است.

همچنین بخوانید:درمان افسردگی شدید در زنان

انواع طیف اوتیسم شامل

۱_سندرم آسپرگر:این کودکان مشکلی با زبان ندارند و معمولا در آزمون های هوشی امتیازی میانگین متوسط یا بالاتر می گیرند اما دارای مشکلات اجتماعی و دامنه محدودی از علایق هستند .

۲_اختلال اوتیسم:به مشکلات در تعاملات اجتماعی،ارتباطات و بازی در کودکان زیر ۳سال اشاره دارد.

۳_اختلال از هم گسیختگی کودکی:این کودکان حداقل برای ۲سال رشد معمول دارند و سپس بیشتر مهارت های ارتباطی و اجتماعی خود را از دست می دهند .

۴_اختلال آتیپیک:فقط برخی از رفتارهای اوتیسمی را دارد.

اوتیسم در پسران ۴برابر بیشتر از دختران است .

هیچ درمانی برای بهبود اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد اما می تواند آن را کاهش دهند مانند روش گفتار درمانی، بازی درمانی، رژیم درمانی، دارو درمانی و موسیقی درمانی . از هر ۱۰۰تا کودک نزدیک به ۱ کودک مبتلا به اوتیسم است .

جهت مشاوره‌ و راهنمایی بیشتر با شماره های زیر۰۲۱۲۶۶۴۵۱۷۳-۰۲۱۲۶۶۴۵۱۶۱و یا شماره

۰۹۰۳۴۲۳۰۷۸۹ تماس بگیرید. مجموعه روان پناه  همراه با دکتر سمانه سلامیان روانشناسی بالینی و دکتر سامان سلامیان روانشناس نوجوان در خدمت شما عزیزان است.